Vandaag is het derde Kerstdag. Vorig jaar was het op deze dag in ieder geval derde Kerstdag. Toen hadden we drie dagen, waarvan ik er twee met veel plezier aan een heel dik boek wijdde. Een echte stille kerst waar ik met weemoed aan terugdenk.
Vandaag is het derde Kerstdag en ik heb gewerkt. Ik had m'n dag niet beter kunnen besteden. Vorig jaar zat ik in de bioscoop. Met twee vreemde vrouwen. Wat een andere tijd was dat. Ik kan het me nog herinneren alsof het gisteren was en toch is er zo'n enorme afstand. Er is ook veel gebeurd. Teveel om op te noemen. Dat ga ik dus ook niet doen, want ik ben niet van plan om mijn blog nieuw leven in te blazen.
Vandaag is het derde Kerstdag en om de één of andere reden voel ik toch de behoefte om weer iets te typen. Geen idee waarom. Er valt eigenlijk niet zoveel meer te zeggen. Het voelt wel lekker om weer eens te schrijven. Dat is veel te lang geleden. Goede voornemens voor volgend jaar zijn er... vooral veel schrijven. Maar of het er ook van komen gaat.
Vandaag is het derde Kerstdag en alles is hetzelfde. Er is zoveel gebeurd en zoveel veranderd en toch is alles uiteindelijk heel erg hetzelfde gebleven. Misschien ben ik veranderd. Ik zou het niet weten. Je bent denk ik zelf de laatste die dat opmerkt. Gelukkig maar.
Vandaag is het 27 december. Een dag als alle anderen. Ik heb gewerkt en om mij heen hebben mensen geleefd. En morgen doen we het met z'n allen nog een keertje over. En toch voel ik vandaag de behoefte om even te schrijven. Een klein stukje maar. Nietszeggend en onzinnig. Onnodig en ongeïnspireerd. Maar toch even een paar woorden op een blog waar het al zo lang stil is. En hierna ook gewoon weer stil zal zijn. Ik heb er over gedacht om ze op te heffen. Maar iets weerhoudt me daar nog van. Zelfs al kom ik er eigenlijk nooit meer en begint het langzamerhand op een soort ruïne te lijken van wat het vroeger was. Als het ooit iets geweest is natuurlijk.
Vandaag is het derde Kerstdag.
maandag 27 december 2010
zaterdag 29 mei 2010
Every Day Create Your hiSTORY (2) (slot) / The End
Het is al weer een tijd geleden dat ik voor het laatst aan mijn verhaal heb gewerkt. De laatste paar hoofdstukken rond Jack staan nog steeds in de steigers en ik vrees dat er de komende tijd weinig aan gewerkt zal worden. En ook niet aan andere verhalen. Want de drang om te schrijven, is er op het moment gewoon niet. Weg. Foetsie. Verdwenen. Ik voel totaal geen behoefte om me in woorden uit te drukken en soms vraag ik me af of ik me daar zorgen om moet maken. Maar ik maak me er eigenlijk geen zorgen over. Het interesseert me weinig en ik ga er vanuit dat het wel weer terugkomt.
Voor lezen geldt gek genoeg hetzelfde. Ik lees nog wel, maar veel minder en met veel minder plezier. Dat kan natuurlijk ook aan de keuze van de boeken liggen. Want een week geleden las ik toch nog een fantastisch boek, dat het beste is dat ik dit jaar tot mij heb mogen nemen. Ondanks de verminderde leeslust, trok dit boek mij in een prachtig verhaal vol humor en drama, met als gevolg dat ik het in twee dagen uit had. Een absolute leestip!
Ik kijk nog wel eens een film. Dat wel. Lekker makkelijk. En verder ben ik natuurlijk heel erg druk. Terwijl ik dit type, ben ik behoorlijk moe van een zeer intensieve week met de nodige spierpijn. En je kunt je tijd uiteindelijk maar één keer uitgeven.
Er is natuurlijk nog iets. Over precies een week is het een jaar geleden dat ik een mailtje kreeg van een mij onbekende vrouwspersoon met de vraag: Weet je dat je boek op Wikipedia staat ? Ja, dat wist ik wel. Ik had 'em er tenslotte zelf opgezet in een poging tot gerichte marketing. Maar dat vertelde ik haar niet. Ik vertelde wel veel andere dingen, want maandenlang waren wij per mail in gesprek. Een bijzonder intensief contact waar mijn eenzame hart een nieuwe impuls van kreeg. Alsof er een defibrilator opgezet was en het ding voor het eerst in lange tijd weer begon te kloppen. Twee ontmoetingen later eindigde een vriendschap die nooit een vriendschap heeft mogen heten. Verbaasd, geschokt en vol onbegrip probeerde ik er achter te komen wat het precies was, waardoor het niet mocht lukken. Maar daar ben ik nooit echt achter gekomen.
Ik begon een blog. Ter vervanging van een intensief mailcontact en met de hoop toch nog een klein beetje contact te krijgen met een wereld die nooit echt de mijne is geweest. Maandenlang schreef ik met grote regelmaat mijn frustraties van mij af en creëerde voor de lezer het eenzijdige beeld van een dertigjarige alleenstaande nobody die met moeite overeind bleef in het geweld dat het leven heet. Ik vocht tegen de vooroordelen die ik zelf de wereld in had geholpen en probeerde een plaats te vinden in een digitale maatschappij waarin het allemaal zoveel makkelijker lijkt te gaan dan in het 'echte' leven.
Ik bezocht op mijn beurt ook andere blogs, waar slechts een paar exemplaren van in mijn favorietenlijst mochten belanden. En zo legde ik weer contact met iemand anders en verruilde wederom de digitale wereld voor de fysieke. Daar ga ik kort over zijn. Ook dat werd niet de vriendschap die het had kunnen worden en ditmaal was dat geheel mijn eigen schuld. De vraag ontstond of ik in staat was om nieuwe vriendschappen te maken en te onderhouden en het uiteindelijke antwoord was een overduidelijk NEE. Vraag en antwoord werden uiteindelijk de kern van het verhaal van Jack. Mijn verhaal.
Het is nu bijna een jaar geleden. Ik vraag me wel eens af: wat als ik dat mailtje niet had beantwoord? Dan was er nooit een contact ontstaan. Dan had ik nooit doorgehad hoe eenzaam ik eigenlijk ben/was. Dan was ik nooit een blog gestart. Dan had ik nooit een tweede persoon ontmoet die ik dus ook nooit zoveel overlast had kunnen bezorgen. Dan was het verhaal van Jack er nooit gekomen. Dan was het leven zoveel simpeler geweest.
Maar die gedachte verwerp ik vrij snel. Want uiteindelijk was er wel weer iets anders gebeurt dat mij op dit steile en moeizame pad geslingerd had. Uiteindelijk waren er wel weer heel andere mensen geweest die ik pijn had gedaan. Uiteindelijk was ik toch wel op hetzelfde eenzame punt beland met een soortgelijk verhaal als nu over Jack is geschreven. Want zoals een prachtig stukje tekst uit een boek van Ivo Victoria luidt:
Sommige mensen veranderen. Ik ben niet veranderd. Ik ben steeds meer mezelf geworden.
Zo is het ook. Ik ben steeds meer mezelf geworden en misschien wordt ik nog wel veel meer mezelf dan dat ik nu ben. Een onvermijdelijke reis op een doodlopend pad. Een pad dat in digitale vorm hier eindigt. Het is weinig zinvol om te blijven bloggen. Niet alleen omdat slechts een enkeling hier leest, maar ook omdat er zo weing valt toe te voegen aan alles wat al gezegd en geschreven is. Het boek maak ik nog wel af, maar het heeft gewoon geen nut om te vertellen wanneer ik ga herschrijven en wat ik daarbij meemaak. Wereldschokkend zal het niet zijn.
Het is een mooi moment om te eindigen. Een week voor de dag dat het allemaal begon. Het begin van het einde, zeg maar. Ik zou de komende week toch niet kunnen schrijven. Gewoon omdat met het naderen van het moment ik de rust nodig heb om daar over na te denken. Om dingen af te sluiten. En omdat ik gelukkig ook geen tijd heb. Want soms is zelfs het hebben van geen tijd een luxe te noemen. Dus dit is waar ik eindig. Dit is het einde:
---
Jack drukte de witte dopjes in zijn oren en bediende onwennig de knopjes van het kleine spelertje. Een iPod. De verkoper in de Apple Store had hem geduldig de werking uitgelegd en door middel van een terminal in het midden van de winkel geholpen met het inladen van een flinke hoeveelheid muziek. Eigenlijk had hij geen geld voor zulke onzinnigheden, maar hij kocht er toch één. Gewoon omdat het prettig voelde.
Op de hem bekende muziek marcheerde hij zijn New York door. Voor de laatste keer. Helemaal naar Grand Central Station. Een flinke wandeling. Bijna een bedevaart. Met een geheel nieuwe bestemming. Hij liep tussen al die verloren en eenzame zielen die New York rijk was en waar hij er binnenkort niet meer één van zou zijn. Dan was hij een eenzame ziel in een heel andere stad. Tussen weer heel andere eenzame zielen.
Hij liep met een flinke pas. Een toepasselijk nummer kwam naar voren dankzij de shuffle functie van het kleine witte apparaatje. Op de tonen van The Doors zette hij zijn laatste stappen in de stad die zijn stad niet meer was:
The End - The Doors
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I'll never look into your eyes...again
Can you picture what will be
So limitless and free
Desperately in need...of some...stranger's hand
In a...desperate land
Lost in a Roman...wilderness of pain
And all the children are insane
All the children are insane
Waiting for the summer rain, yeah
There's danger on the edge of town
Ride the King's highway, baby
Weird scenes inside the gold mine
Ride the highway west, baby
Ride the snake, ride the snake
To the lake, the ancient lake, baby
The snake is long, seven miles
Ride the snake...he's old, and his skin is cold
The west is the best
The west is the best
Get here, and we'll do the rest
The blue bus is callin' us
The blue bus is callin' us
Driver, where you taken' us
The killer awoke before dawn, he put his boots on
He took a face from the ancient gallery
And he walked on down the hall
He went into the room where his sister lived, and...then he
Paid a visit to his brother, and then he
He walked on down the hall, and
And he came to a door...and he looked inside
Father, yes son, I want to kill you
Mother...I want to...WAAAAAA
C'mon baby,--------- No "take a chance with us"
C'mon baby, take a chance with us
C'mon baby, take a chance with us
And meet me at the back of the blue bus
Doin' a blue rock
On a blue bus
Doin' a blue rock
C'mon, yeah
Kill, kill, kill, kill, kill, kill
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end
Voor lezen geldt gek genoeg hetzelfde. Ik lees nog wel, maar veel minder en met veel minder plezier. Dat kan natuurlijk ook aan de keuze van de boeken liggen. Want een week geleden las ik toch nog een fantastisch boek, dat het beste is dat ik dit jaar tot mij heb mogen nemen. Ondanks de verminderde leeslust, trok dit boek mij in een prachtig verhaal vol humor en drama, met als gevolg dat ik het in twee dagen uit had. Een absolute leestip!
Ik kijk nog wel eens een film. Dat wel. Lekker makkelijk. En verder ben ik natuurlijk heel erg druk. Terwijl ik dit type, ben ik behoorlijk moe van een zeer intensieve week met de nodige spierpijn. En je kunt je tijd uiteindelijk maar één keer uitgeven.
Er is natuurlijk nog iets. Over precies een week is het een jaar geleden dat ik een mailtje kreeg van een mij onbekende vrouwspersoon met de vraag: Weet je dat je boek op Wikipedia staat ? Ja, dat wist ik wel. Ik had 'em er tenslotte zelf opgezet in een poging tot gerichte marketing. Maar dat vertelde ik haar niet. Ik vertelde wel veel andere dingen, want maandenlang waren wij per mail in gesprek. Een bijzonder intensief contact waar mijn eenzame hart een nieuwe impuls van kreeg. Alsof er een defibrilator opgezet was en het ding voor het eerst in lange tijd weer begon te kloppen. Twee ontmoetingen later eindigde een vriendschap die nooit een vriendschap heeft mogen heten. Verbaasd, geschokt en vol onbegrip probeerde ik er achter te komen wat het precies was, waardoor het niet mocht lukken. Maar daar ben ik nooit echt achter gekomen.
Ik begon een blog. Ter vervanging van een intensief mailcontact en met de hoop toch nog een klein beetje contact te krijgen met een wereld die nooit echt de mijne is geweest. Maandenlang schreef ik met grote regelmaat mijn frustraties van mij af en creëerde voor de lezer het eenzijdige beeld van een dertigjarige alleenstaande nobody die met moeite overeind bleef in het geweld dat het leven heet. Ik vocht tegen de vooroordelen die ik zelf de wereld in had geholpen en probeerde een plaats te vinden in een digitale maatschappij waarin het allemaal zoveel makkelijker lijkt te gaan dan in het 'echte' leven.
Ik bezocht op mijn beurt ook andere blogs, waar slechts een paar exemplaren van in mijn favorietenlijst mochten belanden. En zo legde ik weer contact met iemand anders en verruilde wederom de digitale wereld voor de fysieke. Daar ga ik kort over zijn. Ook dat werd niet de vriendschap die het had kunnen worden en ditmaal was dat geheel mijn eigen schuld. De vraag ontstond of ik in staat was om nieuwe vriendschappen te maken en te onderhouden en het uiteindelijke antwoord was een overduidelijk NEE. Vraag en antwoord werden uiteindelijk de kern van het verhaal van Jack. Mijn verhaal.
Het is nu bijna een jaar geleden. Ik vraag me wel eens af: wat als ik dat mailtje niet had beantwoord? Dan was er nooit een contact ontstaan. Dan had ik nooit doorgehad hoe eenzaam ik eigenlijk ben/was. Dan was ik nooit een blog gestart. Dan had ik nooit een tweede persoon ontmoet die ik dus ook nooit zoveel overlast had kunnen bezorgen. Dan was het verhaal van Jack er nooit gekomen. Dan was het leven zoveel simpeler geweest.
Maar die gedachte verwerp ik vrij snel. Want uiteindelijk was er wel weer iets anders gebeurt dat mij op dit steile en moeizame pad geslingerd had. Uiteindelijk waren er wel weer heel andere mensen geweest die ik pijn had gedaan. Uiteindelijk was ik toch wel op hetzelfde eenzame punt beland met een soortgelijk verhaal als nu over Jack is geschreven. Want zoals een prachtig stukje tekst uit een boek van Ivo Victoria luidt:
Sommige mensen veranderen. Ik ben niet veranderd. Ik ben steeds meer mezelf geworden.
Zo is het ook. Ik ben steeds meer mezelf geworden en misschien wordt ik nog wel veel meer mezelf dan dat ik nu ben. Een onvermijdelijke reis op een doodlopend pad. Een pad dat in digitale vorm hier eindigt. Het is weinig zinvol om te blijven bloggen. Niet alleen omdat slechts een enkeling hier leest, maar ook omdat er zo weing valt toe te voegen aan alles wat al gezegd en geschreven is. Het boek maak ik nog wel af, maar het heeft gewoon geen nut om te vertellen wanneer ik ga herschrijven en wat ik daarbij meemaak. Wereldschokkend zal het niet zijn.
Het is een mooi moment om te eindigen. Een week voor de dag dat het allemaal begon. Het begin van het einde, zeg maar. Ik zou de komende week toch niet kunnen schrijven. Gewoon omdat met het naderen van het moment ik de rust nodig heb om daar over na te denken. Om dingen af te sluiten. En omdat ik gelukkig ook geen tijd heb. Want soms is zelfs het hebben van geen tijd een luxe te noemen. Dus dit is waar ik eindig. Dit is het einde:
---
Jack drukte de witte dopjes in zijn oren en bediende onwennig de knopjes van het kleine spelertje. Een iPod. De verkoper in de Apple Store had hem geduldig de werking uitgelegd en door middel van een terminal in het midden van de winkel geholpen met het inladen van een flinke hoeveelheid muziek. Eigenlijk had hij geen geld voor zulke onzinnigheden, maar hij kocht er toch één. Gewoon omdat het prettig voelde.
Op de hem bekende muziek marcheerde hij zijn New York door. Voor de laatste keer. Helemaal naar Grand Central Station. Een flinke wandeling. Bijna een bedevaart. Met een geheel nieuwe bestemming. Hij liep tussen al die verloren en eenzame zielen die New York rijk was en waar hij er binnenkort niet meer één van zou zijn. Dan was hij een eenzame ziel in een heel andere stad. Tussen weer heel andere eenzame zielen.
Hij liep met een flinke pas. Een toepasselijk nummer kwam naar voren dankzij de shuffle functie van het kleine witte apparaatje. Op de tonen van The Doors zette hij zijn laatste stappen in de stad die zijn stad niet meer was:
The End - The Doors
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I'll never look into your eyes...again
Can you picture what will be
So limitless and free
Desperately in need...of some...stranger's hand
In a...desperate land
Lost in a Roman...wilderness of pain
And all the children are insane
All the children are insane
Waiting for the summer rain, yeah
There's danger on the edge of town
Ride the King's highway, baby
Weird scenes inside the gold mine
Ride the highway west, baby
Ride the snake, ride the snake
To the lake, the ancient lake, baby
The snake is long, seven miles
Ride the snake...he's old, and his skin is cold
The west is the best
The west is the best
Get here, and we'll do the rest
The blue bus is callin' us
The blue bus is callin' us
Driver, where you taken' us
The killer awoke before dawn, he put his boots on
He took a face from the ancient gallery
And he walked on down the hall
He went into the room where his sister lived, and...then he
Paid a visit to his brother, and then he
He walked on down the hall, and
And he came to a door...and he looked inside
Father, yes son, I want to kill you
Mother...I want to...WAAAAAA
C'mon baby,--------- No "take a chance with us"
C'mon baby, take a chance with us
C'mon baby, take a chance with us
And meet me at the back of the blue bus
Doin' a blue rock
On a blue bus
Doin' a blue rock
C'mon, yeah
Kill, kill, kill, kill, kill, kill
This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end
maandag 24 mei 2010
Geen Tijd !
Geen Tijd !
Geen Tijd !
Ik heb gewoon Geen Tijd !
'kWeet, het klinkt als een verwijt
Maar daaraan heb ik schijt
Het is het leven dat ik leid
of lijd
of mijd
Want ja, het is gewoon een feit
Ik heb Geen Tijd !
Geen Tijd!
Geen Tijd!
Geen Tijd !
Ik heb gewoon Geen Tijd !
'kWeet, het klinkt als een verwijt
Maar daaraan heb ik schijt
Het is het leven dat ik leid
of lijd
of mijd
Want ja, het is gewoon een feit
Ik heb Geen Tijd !
Geen Tijd!
Geen Tijd!
Abonneren op:
Posts (Atom)
