De Ik-factor

Vanochtend opende ik de gordijnen in de woonkamer en nam kennis van een bijzonder prettig uitzicht. Op het raam zitten drie grote vogelpoepvlekken. Ik moet zeggen dat ik het bijzonder knap vind dat het beest (ik ga er voor het gemak even vanuit dat het door één dader is verricht) op twee hoog al vliegend zijn lading stront over mijn ruit gedeponeerd heeft. Ik stelde me voor hoe het diertje hangend in de lucht, zijn kontje naar mijn raam richtte en er een dunne witte smurrie uitspoot. De behoefte was groot, dus tien centimeter daaronder herhaalde hij deze handeling en schoot een tweede lading tegen mijn raam. Maar wacht... hij had nog een beetje over, met als resultaat een derde kleinere vlek drie centimeter daaronder.

Je begrijpt, de toon was met dat beeld wel weer gezet. Het zou zo'n soort dag worden. De perfecte dag om te gaan schrijven. De komende twee dagen bestaan uit werken, werken, een verjaardag, werken en werken, dus vandaag besloot ik de uurtjes (voordat ik straks weer naar het werk ga) te vullen met wat schrijverij.

Ook wel bekend als literair exhibitionisme. Dat is een schrijver eigen. Niet alleen omdat je schrijft wat je weet, maar vooral omdat een schrijver gewoon veel met zichzelf bezig is. Sommige mensen schrijven specifiek over hun leven, bijvoorbeeld op een blog zoals ik hier wel eens pleeg te doen, anderen schrijven fictie, maar die is altijd doorspekt met het zelf.
Natuurlijk, iedereen is met zichzelf bezig. Aard van het beestje. Zelfs Jezus (ik ontken het bestaan van de man niet alleen heb ik mijn twijfels bij de waarachtigheid van de verhalen) was regelmatig met zichzelf bezig. Hij besloot bijvoorbeeld dat het goed zou zijn als hij als martelaar voor de mensheid de geschiedenis in zou gaan en deed zijn uiterste best om de profetie daarover uit te laten komen. Toen dat niet lukte, vroeg hij Judas, waarschijnlijk één van zijn trouwste discipelen, om hem aan te geven, zodat het proces enigszins versneld zou worden. Jammer voor Judas, want om het verhaal wat smeuïger te maken, werd hij neergezet als een verrader die zelfmoord pleegde en tot op de dag van vandaag niet meer aan dat stigma is ontkomen. Zelfs in onze taal zijn daar nog voorbeelden van te vinden. Had Jezus het gedaan als hij wist wat het voor Judas zou betekenen? Waarschijnlijk wel, want ook Jezus dacht vooral aan zichzelf.

Maar ik dwaal een beetje af. Waar het om gaat is... iedereen is met zichzelf bezig, maar een schrijver maakt er zijn beroep van om met zichzelf bezig te zijn. En een amateurschrijver maakt er zijn hobby van. Het resultaat van vandaag is dat hoofdstuk 21 af is, waarin Lynn voor het eerst weer een zaak in de rechtszaal doet en Jack haar vanaf de achterste rij observeert. Tegen het einde zien ze elkaar even, maar Jack verdwijnt dus het komt nooit tot een gesprek. Het visuele afscheid van elkaar heeft plaatsgevonden. Het volgende afscheid vindt plaats in briefvorm.
Die brief zal waarschijnlijk bestaan uit teksten van de inmiddels talloze afscheidsbrieven die ik zelf heb geschreven. De meeste aan één persoon. Ik probeerde meerdere keren om me te distantiëren van haar, maar het bleek moeilijker dan gedacht. Sommige zijn mooi en poëtisch, andere zijn treurig en pathetisch. Allemaal aspecten van deze man die toch vooral met zichzelf bezig is.
De laatste poging dateert van enkele dagen geleden en is voor mijn doen een korte laatste mail geworden. Maar uiteindelijk is het gelukt. Ik kondigde netjes aan dat dit mijn laatste laatste mail zou worden en daar ga ik me aan houden. Zelfs al waren er dingen in haar reactie waarop ik graag gereageerd had. Ik weet mezelf te bedwingen, want anders houdt het zichzelf eeuwig in stand. Het is genoeg geweest. Voor mij, maar (ook al zegt ze zelf dat ze het wel aankan) vooral ook voor haar.
Er zijn slechtere manieren om een contact te beëindigen. De mislukte vriendschap voor deze was een stuk minder prettig geëindigd bijvoorbeeld. En dat zegt heel wat ;-) . Ondanks het drama is voor mijn doen dit keer de schade nog aardig beperkt gebleven. Ze haat me niet, tenminste: ik krijg niet die indruk, dus dat is winst. Want als je veel met jezelf bezig bent, wil dat nog niet per definitie zeggen dat je niet om anderen kunt geven. Er is hooguit wat weinig ruimte voor. Te weinig om iets zinvols en bijzonders op te bouwen.

Misschien kunnen mensen leren van mijn fouten. Daarom zet ik mijn literaire exhibitionisme dan ook voort in de meest ultieme vorm. Een soort van autobiografie in column (of blog) stijl opgehangen aan verschillende onderwerpen die onderling met elkaar verbonden zijn. Ongeneerd over mezelf kunnen schrijven, hoewel ik er soms nog een beetje huiverig voor ben. Want bij dat exhibitionisme hoort natuurlijk ook publicatie en dat maakt het in dit geval wel een beetje link. In fictie kan een schrijver zich verschuilen. Maar als je over jezelf schrijft, wordt dat toch wat lastiger. Dus hoeveel wil ik vertellen? Eigenlijk wil ik alles vertellen, want ik zou er schijt aan moeten hebben wat anderen daar van vinden. Ik zou me niet moeten laten pletten onder de maatschappelijke druk waarin bepaalde zaken nog altijd ernstig in de taboesfeer hangen, zelfs al zijn ze voor veel mensen gesneden koek.
Ik zie Jack's verhaal dan ook een beetje als een opmaat. Het is maar een onderdeel van het grotere geheel en ik speel met de gedachte om dus veel verder te gaan. Mijn eerste hoofdstuk over de aversie tegen sport en mijn tweede hoofdstuk over datingsites waren nog peanuts vergeleken bij wat er kan komen. De derde gaat waarschijnlijk over waarom ik geen kinderen kan krijgen en daar wordt het al een stuk heftiger (maar wel met de beloofde humor erin).

Literair exhibitionisme: het kent geen grenzen, anders dan de grenzen die de literair exhibitionist zelf stelt. Ik lees medebloggers, columnisten en fictieschrijvers en probeer er zoveel mogelijk henzelf uit te destilleren. Bij de één gaat dat makkelijker als bij de ander. Het is soms een spannende puzzeltocht door iemands ziel. Misschien dat iemand anders dat straks ook wel bij dit verhaal gaat doen, dan is mijn literaire exhibtionisme natuurlijk bijzonder geslaagd!