Every Day Create Your hiSTORY (1)

Eigenlijk heb ik helemaal niets te melden. Waarom ik dan toch weer hier een stukje schrijf? Omdat het zoveel zegt. Misschien komt het omdat het nu bijna een jaar geleden is. Dat ik me dat realiseer en er onbewust innerlijk ook op reageer. Misschien komt het daardoor.

Of ik ben gewoon lui. Dat kan ook. Want ik heb echt nergens zin in. Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Dit project afmaken bijvoobeeld, waarvan nog slechts een paar hoofdstukken resten. Ik zou het zo kunnen eindigen. Met een klein beetje tijd. En daar heb ik genoeg van. Vierentwintig uur per dag. Goed, er gaan er een paar af om te slapen (een stuk of acht als ik geluk heb, maar meestal minder). Dan moeten er nog een aantal af om te werken (een stuk of tien, inclusief eventuele reistijd). Beetje eten (maximaal twee uur per dag, meestal minder als ik geluk heb). Dan blijven er toch al gauw vier uur over om aan mijn boek te werken. Maar het gebeurt niet.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Ik zou bijvoorbeeld verder kunnen gaan met mijn volgende boek. Die met de columns. Maar ik heb er geen zin in.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Ik zou bijvoorbeeld het prentenboek af kunnen maken, waarvoor de tekst inmiddels staat en het maken van de illustraties een ware beproeving zijn gebleken. Wat ik overigens van te voren wel wist, want de plaatjes in mijn hoofd komen er nooit zo uit op een computerscherm. Maar toch beleef ik er wel plezier aan. Als ik er zin in heb. Wat nu niet het geval is.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Ik zou bijvoorbeeld een wandeling over de hei kunnen maken. Zo af en toe schijnt de zon, zie ik. Maar het gebeurt niet.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Ik zou kunnen lezen bijvoorbeeld. Ik heb net een prachtig boek uit en ik ben in principe wel bezig in een ander boek. Maar daar heb ik weinig zin in. Het boek is niet slecht, denk ik, maar het is gewoon het verkeerde boek op het verkeerde moment. Ik lees door, dus het gebeurt wel, maar toch heb ik er geen zin in.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Ik zou bijvoorbeeld verder kunnen gaan met mijn studie, maar die heb ik sinds deze week stopgezet. Ik heb er soms best zin in, maar ook dat gebeurt gewoon niet.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Het enige wat ik daadwerkelijk doe, is film kijken. Van alles en nog wat. Er was een tijd dat ik heel veel films keek. Lezen en schrijven hebben die bezigheid van hun plaats verdrongen. De bioscoop heb ik al in geen tijden meer van binnen gezien, domweg omdat er niemand is om mij daar gezelschap te houden. En er zijn dingen die je niet in je eentje doet. Terwijl ik films wel in mijn eentje op de bank kijk. Dat is toch weer anders. Eigenlijk heb ik ook daar niet eens echt zin in, maar het gebeurt wel. Want het dood de tijd.

Er is zoveel wat ik zou kunnen doen, maar even doe ik helemaal niks. Dat gaat veranderen. Mijn agenda is voor de komende weken behoorlijk gevuld. Dus ook dan zal er van die laatste hoofdstukken weinig terechtkomen. Bijna allemaal dingen waar ik helemaal geen zin in heb, maar ze gebeuren wel, want je moet je naar de buitenwereld nu eenmaal anders opstellen.

Ben ik gewoon lui? Is dat de reden waarom ik op deze zondag (en de dagen ervoor) niet zo actief met dingen bezig ben als anders? Of komt het omdat ik me realiseer dat het nu bijna een jaar geleden is? Nog een paar weken. En dan is het een jaar geleden dat er een breekpunt ontstond in mijn geschiedenis. Dat weet ik nu. Dat wist ik toen nog niet. Een jaar geleden gebeurde er een schijnbaar onbetekenend iets. Iets dat zoveel betekenis zou krijgen, een jaar later. Iets dat mijn leven voorgoed veranderde. Het is al weer bijna een jaar geleden dat ...