Men zegt wel eens dat de meest succesvolle kunstenaars degene zijn die het meest ongelukkig zijn. Uit de donkere aarde bloeit een roos, zullen we maar zeggen. Er zit wat in. Of het altijd nodig is, weet ik niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Schrijvers zijn natuurlijk ook kunstenaars. Ik reken mezelf absoluut niet tot de categorie kunstenaar, hoewel ik mezelf toch wel weer schrijver noem. Een schrijver schrijft over datgene wat hij weet. Veel daarvan is te leren. De theoretische kant. Research noemen we dat. Maar er zijn ook dingen die je niet kunt leren. Situaties die je hebt meegemaakt en gevoelens die zich gevormd hebben. Die vormen op hun beurt weer het verhaal van de schrijver, die er uit put om zijn eigen ziel op papier te zetten en er de lezer meer te raken.
Op het moment zit ik in een fase van mijn leven waarin fictie en werkelijkheid elkaar een stukje zijn genaderd. Veel van mijzelf zit in Jack en veel van anderen om mij heen zit in Lynn. Maar in haar zit uiteraard ook een belangrijk deel van mezelf. Want je schrijft immers wat je weet.
Hoewel het leven van Jack een heel andere loop gaat nemen dan het mijne, zijn de gevoelens oprecht. Het zijn gevoelens waar ik uit kan putten omdat ze op dit moment dicht bij de oppervlakte liggen. Helaas. Voor het verhaal is het mooi, maar persoonlijk had ik het graag ingeruild voor een ander levenspad. Dat zit er niet in, dus gebruik ik wat ik voel en schrijf ik wat ik weet. Dat werkt therapeutisch (ik ben vast niet de enige schrijver die daar misbruik van maakt) en is tegelijkertijd een beetje beangstigend, omdat je dieper gaat wroeten in een emotie die misschien maar beter gauw weer weggestopt kan worden.
Ooit, in mijn puberteit, sprak ik voor een verhaalidee op een bandje in wat voor gevoel het bij me losmaakte toen ik als nog jonger kind flink gepest werd. Het lukte me om in een rake beschrijving de emoties over te brengen, maar het gevolg was dat ik zo overstuur raakte, dat ik de hele nacht daarna niet meer sliep. Het verhaalidee is uiteraard niet meer dan een idee gebleven.
Schrijvers zijn natuurlijk ook kunstenaars. Ik reken mezelf absoluut niet tot de categorie kunstenaar, hoewel ik mezelf toch wel weer schrijver noem. Een schrijver schrijft over datgene wat hij weet. Veel daarvan is te leren. De theoretische kant. Research noemen we dat. Maar er zijn ook dingen die je niet kunt leren. Situaties die je hebt meegemaakt en gevoelens die zich gevormd hebben. Die vormen op hun beurt weer het verhaal van de schrijver, die er uit put om zijn eigen ziel op papier te zetten en er de lezer meer te raken.
Op het moment zit ik in een fase van mijn leven waarin fictie en werkelijkheid elkaar een stukje zijn genaderd. Veel van mijzelf zit in Jack en veel van anderen om mij heen zit in Lynn. Maar in haar zit uiteraard ook een belangrijk deel van mezelf. Want je schrijft immers wat je weet.
Hoewel het leven van Jack een heel andere loop gaat nemen dan het mijne, zijn de gevoelens oprecht. Het zijn gevoelens waar ik uit kan putten omdat ze op dit moment dicht bij de oppervlakte liggen. Helaas. Voor het verhaal is het mooi, maar persoonlijk had ik het graag ingeruild voor een ander levenspad. Dat zit er niet in, dus gebruik ik wat ik voel en schrijf ik wat ik weet. Dat werkt therapeutisch (ik ben vast niet de enige schrijver die daar misbruik van maakt) en is tegelijkertijd een beetje beangstigend, omdat je dieper gaat wroeten in een emotie die misschien maar beter gauw weer weggestopt kan worden.
Ooit, in mijn puberteit, sprak ik voor een verhaalidee op een bandje in wat voor gevoel het bij me losmaakte toen ik als nog jonger kind flink gepest werd. Het lukte me om in een rake beschrijving de emoties over te brengen, maar het gevolg was dat ik zo overstuur raakte, dat ik de hele nacht daarna niet meer sliep. Het verhaalidee is uiteraard niet meer dan een idee gebleven.
Ik schrijf over wat ik weet, maar misschien zijn er wel grenzen. Jack voelt die grens ook, wanneer hij Lynn in zijn eigen roman begint te verwerken. Want op de achtergrond is ze altijd aanwezig. Dat wordt voor Jack steeds zichtbaarder. Dan zal hij een keuze moeten maken over de wijze waarop hij ermee omgaat. Houdt hij zichzelf voor de gek of geeft hij toe waar hij eigenlijk heel erg bang voor is.
Voor mij is die keuze inmiddels gemaakt. Het is de zwaarste beslissing die ik in mijn leven heb gemaakt. Al weet ik dat ik die keuze moest maken, er blijft altijd een gevoel van spijt. Er blijft altijd een gemis. Er blijft altijd iets op de achtergrond aanwezig dat ik niet van me af kan schrijven.
Voor mij is die keuze inmiddels gemaakt. Het is de zwaarste beslissing die ik in mijn leven heb gemaakt. Al weet ik dat ik die keuze moest maken, er blijft altijd een gevoel van spijt. Er blijft altijd een gemis. Er blijft altijd iets op de achtergrond aanwezig dat ik niet van me af kan schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten