Van vreemde menschen, de dingen die voorbij gaan

Verloren Zielen. Een term van mijn eerste blog. De voorloper op het huidige Zachte Zielen. Vreemde zielen, zou ook kunnen. De geschiedenis kent er genoeg en een aantal van hen heeft grootste dingen bereikt. Kunstenaars in de breedste zin van het woord mogen zich ertoe rekenen. Van Michael Jackson, naar Vincent van Gogh, naar Marilyn Monroe, naar Leonardo Da Vinci, naar Charlie Chaplin, naar Jackson Pollock, naar... de lijst is eindeloos. Gebroken, onbegrepen, verloren in zichzelf, zwaarmoedig, treurig en tegelijkertijd in staat om zoveel moois te geven en zoveel mensen te inspireren. Ik voel me aangetrokken tot bovenstaande personen omdat ik er een verwantschap mee voel. Niet wat betreft het maken van mooie dingen en het inspireren, want zo bijzonder ben ik gewoon niet. Maar wel vanuit het gevoelsleven dat ze hebben "geleden". De tragiek van de outsider is ook aan hen niet voorbijgegaan, zelfs al stonden ze in de spotlight.
Vreemde mensen kleuren de wereld. Ze rekken de grenzen tussen goed en fout en vormen de omkadering van het besef. Die functie vervullen ze in stilte, want meestal worden ze niet echt begrepen (maar ze begrijpen zichzelf ook zelden) en vaak speelt hun wereld zich in het innerlijke af, dat bij hen zoveel afwijkt van het uiterlijke vertoon. Maar de definitie van vreemd is natuurlijk het meest verontrustende. Beter gezegd: wat is normaal ? Het meest geslaagde antwoord lijkt 'gemiddeld' te zijn. En hoeveel mensen zijn er echt precies op tweetiende achter de komma gemiddeld?
Ik ben ze nog nooit tegengekomen, maar één ding weet ik wel: sommige mensen zijn vreemder dan anderen. Sommige zijn slecht vreemd en andere zijn goed vreemd, en zo vormen ze dus de uiterste bandbreedte waar de gemiddelden het 'middelpunt' van moeten zijn. In een wereld met zoveel vreemde mensen zou je verwachten dat ze gekoesterd werden en begrepen (al was het alleen maar om het feit dat ze vreemd zijn op zich), maar niets is minder waard. De meest vreemde mensen blijken diegenen te zijn die wanhopig proberen het middelpunt te bereiken en zo normaal mogelijk over te komen. Ook tot die groep mag ik mezelf rekenen. Ik wil namelijk niet vreemd zijn. Ik wil midden in het leven staan. Maar eerlijk gezegd, zijn de meest normale mensen de mensen die hun 'vreemdheid' volledig omarmen en met plezier aan de rand van de samenleving staan en lachen om al de 'normale vreemde mensen' die zo wanhopig proberen op elkaar te lijken en niet op te vallen. De carrièremakers die doen alsof geluk voortkomt uit het aantal uren overwerk dat je kunt claimen. De huisjeboompjebeestje-mensen die geluk zien in de spullen die ze om zich heen verzamelen en de schijn van een goed huwelijk om het af te maken.
Is het vreemd dat ik daar ook toe wil behoren? Dat ik mezelf liever voor de gek wil houden?

Het kleine meisje kwam ineens terug in mijn verhaal. Ze was nog niet uitgevraagd en ik besloot haar nog wat ruimte te geven om te groeien. Ze heeft me niet teleurgesteld. De bespiegeling die Jack op het einde maakt, is er één die ik ook wel eens maak als ik op straat loop en kinderen zie spelen. Of als ik ze iets aan hun ouders hoor vragen in de winkel. Het zijn grappige en vrolijke momenten die mij op een bepaalde manier toch weer heel bedroefd kunnen maken. Want er komt een moment dat ze verplicht worden om deel te nemen aan het echte leven en dat het kaf van het koren gescheiden gaat worden. De kinderen die vreemd op zullen groeien en de kinderen die het middelpunt gaan vormen. Op jonge leeftijd spelen ze vaak nog samen, maar het gaat snel, weet ik uit ervaring. Tegen de tijd dat ze de kleuterschool achter zich laten (en soms zelfs al daarvoor) begint de natuurlijke selectie en slaat ieder een pad in waar hij of zij nooit meer vanaf kan en zal wijken.

Jack was ooit een normaal kind, totdat hij vreemd werd. Het was geen keuze om vreemd te worden, maar hij werd het wel. En op het moment dat Emily wegloopt, realiseert hij zich dat. Het lot heeft voor hem bepaald en hij moet zich er naar schikken. Met een draai aan het Rad van Fortuin is zijn plek in het leven bepaald. Daarmee komt ook het besef dat sommige dingen niet voorbestemd zijn voor hem. Dat sommige dingen gewoon niet kunnen en mogen zijn. Dat kleine sprankje wijsheid dat hij meekrijgt terwijl een klein meisje naar haar moeder huppelt, zal de rest van de verhouding tussen Jack en Lynn gaan bepalen.