Write What !?!

Er zijn veel dingen in mijn leven waar ik vanaf wil en dit verhaal is er één van. Ik ben er druk mee bezig. Nadat ik dit weekend hoofdstuk 12 en 13 het net op slingerde, was gisteren nummer 14 aan de beurt. 's Avonds speelde ik nog met de gedachte om ook het voltooide 15e deel te dumpen, maar de goden van Telfort hadden anders beslist. Een landelijke storing op het netwerk maakte mij tijdelijk digitaal gehandicapt.

Maar het publiceren is ook eigenlijk niet iets waar ik haast mee hoef te maken. Dat is het schrijven wel. Want ik wil er vanaf. Niet dat ik het verhaal niet mooi meer vind en dat ik geen voldoening meer beleef aan het schrijven ervan. Er komt gewoon een moment dat je ergens klaar mee wilt zijn. En het afsluiten van een verhaal op papier is daarvoor een mooie symbolische gebeurtenis.

Zelfs als ik klaar ben op dit blog, dan gaat het nog wel een tijdje duren voordat ik het een boek wil noemen. Er moet geschrapt worden en weer bijgeschreven. Er moet gekneed worden en gestompt. En als dat allemaal achter de rug is, dan moeten de taalfouten er nog uit.

Ik heb besloten om deze twee blogs ook na het verschijnen van het (e)boek te laten bestaan. Als een soort testament van hoe het ooit is begonnen. Ik hoop dat het heel snel niet meer nodig zal zijn om hier nog te publiceren en deze pagina's langzaam in de vergetelheid te laten raken. Zoals alles uiteindelijk een keer vergeten wordt. Misschien komt er dan nog eens een toevallige passant op één van de blogs en nestelt zich in de woorden. Herkent er iets in of gelooft er in.

Dat zou mooi zijn. Tegen die tijd ben ik hopelijk al lang weer bezig met het verhaal dat nu stilligt. Als ik het op kan brengen. Of een heel nieuw verhaal dat veel verder van mij afstaat. Een mooi nieuw voorleesboek bijvoorbeeld. Of een spannende jeugdroman. Of gewoon losse teksten en gedichten. Ik heb weer een nieuwe geplaast in Jack's Soul. Ze hebben geen titels, maar deze noem ik stiekem: Zou Je Mij Missen. Zonder vraagteken. Die staan wel in de tekst, maar het antwoord is al duidelijk.

En zo schrijven we door en lezen we door en beleven we door totdat het allemaal ten einde komt. Want alles komt ten einde. Hoe dichter ik bij de epiloog kom, hoe definitiever dat wordt. In de stilte hoor je de mooiste antwoorden. De laatste zin staat nog niet op papier. Maar in de stilte van mijn hoofd, waar het normaal zo'n drukte is, hoor ik die al resoneren. Als het zachte zoemen van een bij die langzaam dichterbij komt en steeds duidelijker hoorbaar. Dan sla ik er op met mijn vlakke hand en voel de pijn van de angel en de stilte als resultaat. De laatste zin, gegrepen in mijn vuist. Was het alvast maar zover.